Leerkracht zijn is niet alleen lesgeven, dat weten we ondertussen allemaal. Eén van de doelstellingen welke ik voor ogen had toen ik ervoor koos om verder te studeren om leerkracht te worden, was dat ik een vertrouwenspersoon voor mijn leerlingen wil zijn. Naast ouders zijn leerkrachten de personen welke leerlingen het meest zien tijdens hun weekdagen. Het lijkt mij dan ook niet ongewoon dat sommige leerlingen toevlucht zullen zoeken bij een leerkracht als hij of zij met vragen of zorgen zit. Ook hier in Zambia tracht ik daaraan te werken, alhoewel dit lang niet de gewoonte is. Hier ziet men een vertrouwensband met leerlingen namelijk als ondermijning van het gezag. De leerkracht moet duidelijk boven zijn of haar leerlingen staan. Natuurlijk ben ik ermee akkoord dat een leerkracht een evenwichtige dosis klasmanagement moet bezitten om de les optimaal te laten verlopen, maar van mij mag er ook ruimte zijn om een gezonde band met leerlingen op te bouwen. Een torenhoog statusverschil moet voor mij niet. Bij sommige doelgroepen werkt dit zelfs averechts...
Naast de onderwijs gerelateerde gesprekken, ben ik ook veel meer over hun persoonlijke situaties te weten gekomen, en de projecten welke zij buiten hun schooltijd doen om kans te maken op beurzen voor verdere studies. Mijn bewondering voor hun en andere hard studerende leerlingen in gelijkaardige situaties blijft groeien. De kansen welke zij krijgen als ze zich hard genoeg inzetten voor hun studies is een bewijs dat onderwijs dé manier is voor leerlingen om een uitweg te bieden van uitzichtloze situaties. Helaas blijf ik wel met mijn voeten op de grond, beseffende dat de kansen om een echte verandering te brengen in hun situaties zeer klein zijn. Slechts enkelen slagen erin om de vicieuze cirkel te doorbreken. Maar ik heb een sterk vermoeden dat Rabson en Chola wel eens heel veel kans zouden hebben om deze enkelingen te zijn.
0 Reacties
Vandaag sluit ik de meest indrukwekkende periode van mijn lerarenopleiding, en misschien wel van mijn leven, af. De afgelopen 2 weken waren de rustigste van mijn stage op Shitima School. Toezicht houden bij examens van grade 12, examens verbeteren van mijn grade 10 en grade 11, de laatste babbeltjes slaan met mijn leerlingen en meetings met de collega's om het trimester te evalueren.
Het zwaarste afscheid overviel mij in Makululu, bij de kinderen en vrijwilligers van Unisport. Als afsluiter van de zeer leerrijke samenwerking had ik Fran, Hannah, Riet en Luna meegenomen om spelletjes te spelen met de kinderen. Het was voor iedereen een geslaagde voormiddag. In Shitima School weet ik dat de leerlingen een veilig toevluchtsoord hebben, compleet met gratis maaltijden en kwalitatief basis- en secundair onderwijs. Maar in Makululu hebben de kinderen niets. Ze komen elke dag 2 à 3 uurtjes naar Unisport om een basis aan educatie te krijgen en spelletjes te spelen. Zonder Unisport vallen deze kinderen als het ware in een zwart gat. Afscheid nemen van deze kinderen is dan ook iets wat mij raakt, meer dan ik voorheen had durven denken/toegeven. Ook de vrijwilligers zijn stuk voor stuk mensen wie mij nauw aan het hart liggen. Ze zeggen wel dat zij arm zijn en mij niets te bieden hebben, maar de momenten die we samen deelden, hun doorzettingsvermogen en dankbaarheid zijn een rijkdom waarvan ik mezelf gelukkig prijs dat ik ze heb mogen ervaren. (be)leven in het Zuiden.
Nu is het dus écht even vakantie geblazen. Vrijdag vertrek ik samen met Fran en Indra naar Livingstone voor een week. En er gaat nog genoeg te doen zijn. De Victoria Falls, een dagsafari in Chobe National Park in Botswana, het Livingstone Museum, en gewoon samen gezellig vertoeven in 't stad. Een zalige afsluiter van dit immens avontuur!
|
Archieven
Mei 2016
|