Leerkracht zijn is niet alleen lesgeven, dat weten we ondertussen allemaal. Eén van de doelstellingen welke ik voor ogen had toen ik ervoor koos om verder te studeren om leerkracht te worden, was dat ik een vertrouwenspersoon voor mijn leerlingen wil zijn. Naast ouders zijn leerkrachten de personen welke leerlingen het meest zien tijdens hun weekdagen. Het lijkt mij dan ook niet ongewoon dat sommige leerlingen toevlucht zullen zoeken bij een leerkracht als hij of zij met vragen of zorgen zit. Ook hier in Zambia tracht ik daaraan te werken, alhoewel dit lang niet de gewoonte is. Hier ziet men een vertrouwensband met leerlingen namelijk als ondermijning van het gezag. De leerkracht moet duidelijk boven zijn of haar leerlingen staan. Natuurlijk ben ik ermee akkoord dat een leerkracht een evenwichtige dosis klasmanagement moet bezitten om de les optimaal te laten verlopen, maar van mij mag er ook ruimte zijn om een gezonde band met leerlingen op te bouwen. Een torenhoog statusverschil moet voor mij niet. Bij sommige doelgroepen werkt dit zelfs averechts...
Naast de onderwijs gerelateerde gesprekken, ben ik ook veel meer over hun persoonlijke situaties te weten gekomen, en de projecten welke zij buiten hun schooltijd doen om kans te maken op beurzen voor verdere studies. Mijn bewondering voor hun en andere hard studerende leerlingen in gelijkaardige situaties blijft groeien. De kansen welke zij krijgen als ze zich hard genoeg inzetten voor hun studies is een bewijs dat onderwijs dé manier is voor leerlingen om een uitweg te bieden van uitzichtloze situaties. Helaas blijf ik wel met mijn voeten op de grond, beseffende dat de kansen om een echte verandering te brengen in hun situaties zeer klein zijn. Slechts enkelen slagen erin om de vicieuze cirkel te doorbreken. Maar ik heb een sterk vermoeden dat Rabson en Chola wel eens heel veel kans zouden hebben om deze enkelingen te zijn.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Archieven
Mei 2016
|