Leerkracht zijn is meer dan alleen je kennis delen met leerlingen op de schoolbanken. Als leerkracht ben je er ook als leerlingen met moeilijkheden kampen. Je bied ze een luisterend oor, steun en hulp op allerhande vlakken. De job van leerkracht stopt niet wanneer de schoolbel het einde van de lesdag aankondigt.
Het is dan ook niet meer dan logisch dat ook ik, als lid van het lerarenkorps van Shitima School, mijn leerlingen ging aanmoedigen tijdens hun wedstrijden. Het sportveld van Kabwe High School ligt op 5 minuten stappen van Lucy's thuis, ideaal dus!
1 Reactie
Tijd om even mijn blog als psychologische uitlaatklep te gebruiken. Geloof me als ik zeg dat wanneer je nog nooit een sloppenwijk van dicht bij gezien hebt, je eerste ervaring uitputtend zal zijn.
Op een gegeven moment brak er een korte, maar felle onweersbui los. We moesten gaan schuilen in één van de kleine huisjes. En toen drong het pas écht tot mij door. Terwijl ik met de moeder van het gezin aan de praat geraakte, kon ik bijna niet geloven dat in dit huisje van amper 5x5m een gezin woont met een 7-tal kinderen. Eén leefruimte, één slaapruimte, geen elektriciteit of stromend water, en een dak van golfplaten die op hun plek worden gehouden met behulp van dikke stenen. Ze heeft net genoeg geld om één dochtertje naar school te sturen. De anderen komen naar Unisport om iets van een basiseducatie te krijgen.
Waarom bewondering en respect? Sommigen van hun moeten 3 uur wandelen eer ze op Shitima School aankomen. Ze zien er stuk voor stuk kraaknet uit, werken hard, letten goed op, en bovenal: ze zijn altijd even vriendelijk. Met een lach op hun gezicht zitten ze in de les. Wanneer ik met hun babbel zullen ze nooit laten uitschijnen hoe moeilijk hun thuissituatie is. Ze zijn dankbaar voor het onderwijs dat ze krijgen, omdat dit hun enigste uitweg is naar een andere toekomst dan de situatie waar ze nu in leven. Na mijn vier uur durende wandeling/rondleiding doorheen Makululu, kwam ik uitgeput terug aan bij Lucy. Ondanks het vele wandelen was ik fysiek niet moe, maar mentaal was dit een hele brok om te verwerken. Ik kreeg amper een hap door mijn keel, en ben rond 20u al in mijn bed gekropen. Unisport is gelukkig nog steeds actief! Vorig jaar hebben ze tot augustus les gegeven. Dit jaar zijn ze in januari, met de start van het nieuwe schooljaar, begonnen met lesjes te geven. Elke dag verzamelen de kinderen om 8u 's morgens bij de huisjes van de 2 vrijwilligsters, en wandelen dan samen naar het Unisportgebouw.
Positief is wel dat nu 2/3 van het dak eindelijk op het Unisportgebouw ligt. Zo kunnen we alvast de kinderen bij regenweer droog houden, en bij zonnig weer in de schaduw laten zitten. De komende maanden zal ik elke woensdag mijn best doen om een positieve en educatieve bijdrage te leveren aan de kinderen van Makululu.
Meer en meer begin ik vat te krijgen op de gelijkenissen en verschillen tussen het Belgische en Zambiaanse onderwijs. Het is een hele ontdekkingstocht, want ondanks dat mijn mentor biologie vanaf deze week aanwezig is op school, krijg ik geen toezicht tijdens mijn lessen. Het voelt meer alsof ik een volwaardig en zelfstandig lid ben van hun lerarenkorps, en dat is wel een zeer aangename ervaring. Ik leer mijn eigen dossiers opstellen en aanvullen, bepaal zelf hoe ik mijn lessen invul en aanpak, en woon vergaderingen bij van ons departement. Aan de andere kant had ik toch ook graag wat feedback gehad. Ik ontwikkel zo stilaan mijn eigen manier van lesgeven, wat een tussenweg is tussen de Belgische en Zambiaanse manier. Ik geef bijvoorbeeld geen fysieke straffen, en sta meer open voor de leerlingen dan de andere leerkrachten. Ook geef ik, in tegenstelling tot de lokale leerkrachten, amper bevelen. Ik geef duidelijke, opbouwende instructies, en dat werkt ook goed. Toch vraag ik me af wat de lokale leerkrachten van mijn manier van lesgeven vinden. Maar ondanks de zelfstandigheid waarin ik gesmeten ben, heb ik héél veel aan mijn collega-leerkrachten. Ik kan met elke vraag bij hun terecht, en ze zullen niet aarzelen om mij bijvoorbeeld te helpen met mijn dossier of lesvoorbereidingen. Misschien moet ik ook maar eens laten vallen dat ik graag iemand in mijn les zou ontvangen om mij te observeren. :) Grade 11 werd vandaag op de proef gesteld. Nadat we de ademhalingsstelsels van verschillende dieren (insecten, vissen en amfibieën) hadden overlopen, was het nu aan hun. De leerlingen mochten zich zelfstandig in groepjes van maximum 3 leerlingen verdelen. Ze kregen een opdrachtenblad (handgeschreven door, jawel, mezelf) waarop 3 vragen over gasuitwisseling in een ademhalingssysteem stonden. Ik had 2 versies gemaakt, één met 3 vragen met betrekking tot vissen, en de ander met betrekking tot amfibieën. Zo was er ook wat variatie in de klas (een beetje een combinatie van parallel en complementair groepswerk), en konden ze niet zo makkelijk bij hun buren gaan luisteren voor het juiste antwoord.
Na de presentaties moesten de leerlingen ervoor zorgen dat ze alle vragen en antwoorden in hun eigen schrift overgeschreven hadden, want ze moesten hun opdrachtenblad inleveren. Natuurlijk niet enkel het deeltje wat zij hadden gemaakt, maar de vragen van beide versies, dus zowel de vragen met betrekking tot de vissen als de vragen met betrekking tot de amfibieën. Ik had de leerlingen de instructie gegeven om samen te werken met een ander groepje wie een ander opdrachtenblad had dan hunzelf. Zo gezegd zo gedaan. Of tenminste, dat dacht ik toch. Ik was even uit het oog verloren dat leerlingen hier voor élke actie toestemming vragen, dus ik heb hun enkele malen moeten aansporen en aanmoedigen dat het wel degelijk was toegestaan om rond te gaan in de klas en de antwoorden bij andere groepen te bekomen.
Tot zo ver mijn eerste poging tot differentiatie in het Zambiaanse onderwijs. Aangezien het door de leerlingen goed ontvangen werd, en ik het ook zelf als positief ervaren heb, ben ik zeker van plan mijn mogelijkheden hierin nog verder te verkennen! |
Archieven
Mei 2016
|