Vandaag ging ik, na mijn 3 daagjes "ziekenverlof", terug aan de slag met mijn lesstage. Iedereen was opgetogen dat ik eindelijk weer rond liep op Shitima. 't Was precies jaren geleden voor hun! Normaal had grade 11 vandaag hun test bij biologie, maar deze is alwéér uitgesteld! Vorige week donderdag (18/02) moesten zij normaal al hun test gehad hebben, zodat ik op vrijdag (19/02) met een nieuw hoofdstuk kon beginnen. Helaas was mrs. Nyirongo op workshop, en was ze ook heel het weekend niet te bereiken. Afwachten tot maandag (22/02) dus, want dan heeft grade 11 2 periodes biologie achter elkaar. Ideaal om dan de test te geven. Fout gedacht, want door de staff meeting werd de toets nogmaals uitgesteld. Dan maar vandaag de test geven? Ook niet! Ik kwam vandaag aan op Shitima School, om te ontdekken dat mrs. Nyirongo weer naar een workshop is, waardoor ze ook dit weekend niet te bereiken zal zijn. Mijn stage van biologie was zéér vlot gestart, maar helaas ligt het nu al een 2-tal weken stil. Communicatie is duidelijk niet de sterkste eigenschap van de leerkrachten op Shitima School.
Ondanks de peer-tutoring, waarbij mijn sterkere leerlingen de leerstof uitleggen aan hun medeleerlingen, bleven sommigen moeite ondervinden. Op dit soort momenten laat ik het zelfs toe aan mijn sterkere leerlingen om de uitleg in het Bemba te geven, maar zelfs dit hielp hun niet vooruit. Hier moet dus duidelijk extra remediëring voor voorzien worden volgende week wanneer mijn mentor het van mij over neemt. Het correct lokaliseren van coördinaten door middel van het 'national grid reference' ging dan weer stukken vlotter! Om de beurt liet ik leerlingen naar voor komen om de gegeven coördinaten te lokaliseren op het grid welke ik getekend had. Dit verliep vlekkeloos! Ik vind het opmerkelijk dat grade 10 zo goed kan scoren op een onderdeel, terwijl ze bij het ander de grootste moeite hebben. Na een moment van reflectie, en het terug evalueren van de toets van vorige week, merk ik op dat grade 10 bij wiskundige berekeningen de bal meer dan eens misslaat. Luna, de Gentse stagiaire wie biologie en wiskunde aan grade 10 onderwijst, had mij ook al eens aangegeven dat deze klasgroep wiskundig erg zwak is. Dit heeft nu ook duidelijk zijn weerslag binnen aardrijkskunde.
2 Reacties
Na mijn minder prettige ervaring gisteren (het flauwvallen op Shitima School), ging er bij mij een belletje rinkelen. Het gezin waar ik tot nu toe verbleven heb zijn schatten van mensen, zonder twijfel. We woonden met 9 vrouwen in het kleine huisje, waarbij er nog vaak mensen op bezoek kwamen en het al snel opliep tot 12 personen of meer. Van rust was dus geen sprake, we hoorden namelijk alles en iedereen door de dunne muren. Zelfs 's avonds laat, wanneer ik ging slapen, kwam er geen rust. Dit, in combinatie met het zéér eentonige eten zonder groenten anderhalve maand lang, heeft zijn tol geëist op mijn gezondheid. Ik heb een tafel om mijn schoolwerk aan voor te bereiden, en het hebben van een kleerkast is ook weer even wennen. Hier kan ik met een gerust hart mijn eten in de frigo leggen, en 100% zeker zijn dat wanneer ik wil koken het er ook nog daadwerkelijk is. Maar het heerlijke vegetarisch eten, gemaakt door Emmanuel, is ook een welgekomen boost aan vitamientjes! Ik raad het voor toekomstige studenten wie naar Kabwe afreizen voor hun internationale stage te beleven zeker niet af om bij een lokaal gezin te verblijven! Ik vond het geweldig om de cultuur en de dagelijkse manier van leven te beleven zoals zij dit doen. Het is leren (over)leven op een totaal andere manier, en een ervaring die ik zeker zal koesteren. Maar persoonlijk vond ik het verstandiger vanwege mijn gezondheid om een andere plek te zoeken. Mijn vegetarisme heeft mij nooit in de problemen gebracht, maar als je zelfs geen groenten op je bord krijgt (enkel droge pasta, droge rijst, of wat patatjes in combinatie met een tomaatje en een ajuintje) dan bouwt je lichaam geen reserves op. Een internationale stage is, naast een grote beleving qua stage-ervaringen en zelfontplooiing, ook genieten van het land en de avonturen die je er beleeft.
En dat ga ik nu ook volop doen! Na afgelopen weekend een super gezellige tijd te hebben beleeft, dacht ik dat mijn batterij voor de laatste week stage (voor mijn weekje verlof) helemaal was opgeladen. Fout gedacht, helaas... Het begon allemaal deze morgen met een staff meeting. Na deze meeting, omstreeks 8u00, ging de head master naar buiten waar alle leerlingen van de school bij elkaar stonden te wachten. In de blakende zon en een snel stijgende temperatuur, stonden we allemaal buiten naar de head master zijn mededelingen te luisteren. Gisteren was het al 35°C, en het beloofde vandaag minstens even warm te worden. Rond 8u30 werd het voor mij te veel. Ik nam de sleutels, en begon richting het labo te wandelen. Wanneer ik de deur bereikte werd alles zwart voor mijn ogen, en had ik zelfs de kracht niet meer om de sleutel in het sleutelgat om te draaien. Mijn water lag binnen, dus daar zat ik dan. Ik had geen energie om iemand te roepen of op te staan om hulp te halen, dus wachtte ik, zittend op de grond, tot de head master zijn speech gedaan was, en de andere leerkrachten terug naar het labo zouden komen en mij zouden vinden. Toen ik uiteindelijk binnen was geraakt met de hulp van mr. Chitambo, mijn water had kunnen drinken en even had kunnen rusten, wezen mr. Gondwe (head of department) en mrs. Nyirongo (mijn mentor van biologie) mij erop dat ik beter naar huis zou gebracht worden. Net toen mr. Tembo (mijn mentor aardrijkskunde) en ik op het punt stonden te vertrekken, zakte er in het midden van het schooldomein een meisje in elkaar. Niemand bij ons op school heeft een goede opleiding van EHBO gehad, dus mijn instinct om haar te gaan helpen schoot meteen in actie. Zo duizelig als ik was wandelde ik naar haar toe en bood haar de eerste hulp toe (lang leve adrenaline). Ze hyperventileerde enorm, haar hartslag schoot als een pijl omhoog. Ik stuurde een leerkracht naar de deputy head, wie meteen een doorverwijzingsbrief naar het ziekenhuis opmaakte. Met 3 leerkrachten tilden we het meisje op en legde haar op de achterbank van mr. Tembo's auto. Met de 4 pinkers aan, al toeterend en in volle vaart reden we naar Kabwe General Hospital. Toen het meisje haar ademhaling ietswat gekalmeerd leek, vroeg ze om water. Gelukkig had ik mijn flesje bij, dat ik haar meteen aanbood. Eenmaal in het ziekenhuis droegen we haar rechtstreeks naar een onderzoekskamer. Ze had namelijk geen fut in haar lichaam, staan of recht zitten kon ze niet. Met een hartslag van 112/minuut en een lichaamstemperatuur van slechts 34,5°C, liet ik haar met veel zorgen achter. Een ziekenhuis hier valt in geen enkele manier te vergelijken met Belgische ziekenhuizen. Ik kon zelf nog amper op mijn benen staan (de adrenaline was ondertussen weer uitgewerkt), en de leerkrachten adviseerde mij om ook daar te blijven, maar ik betwijfel of er in zo een ziekenhuis iemand écht beter wordt. Ik heb me gewoon naar huis laten brengen. Ik hoop dat het meisje het ondertussen beter stelt...
|
Archieven
Mei 2016
|