Na afgelopen weekend een super gezellige tijd te hebben beleeft, dacht ik dat mijn batterij voor de laatste week stage (voor mijn weekje verlof) helemaal was opgeladen. Fout gedacht, helaas... Het begon allemaal deze morgen met een staff meeting. Na deze meeting, omstreeks 8u00, ging de head master naar buiten waar alle leerlingen van de school bij elkaar stonden te wachten. In de blakende zon en een snel stijgende temperatuur, stonden we allemaal buiten naar de head master zijn mededelingen te luisteren. Gisteren was het al 35°C, en het beloofde vandaag minstens even warm te worden. Rond 8u30 werd het voor mij te veel. Ik nam de sleutels, en begon richting het labo te wandelen. Wanneer ik de deur bereikte werd alles zwart voor mijn ogen, en had ik zelfs de kracht niet meer om de sleutel in het sleutelgat om te draaien. Mijn water lag binnen, dus daar zat ik dan. Ik had geen energie om iemand te roepen of op te staan om hulp te halen, dus wachtte ik, zittend op de grond, tot de head master zijn speech gedaan was, en de andere leerkrachten terug naar het labo zouden komen en mij zouden vinden. Toen ik uiteindelijk binnen was geraakt met de hulp van mr. Chitambo, mijn water had kunnen drinken en even had kunnen rusten, wezen mr. Gondwe (head of department) en mrs. Nyirongo (mijn mentor van biologie) mij erop dat ik beter naar huis zou gebracht worden. Net toen mr. Tembo (mijn mentor aardrijkskunde) en ik op het punt stonden te vertrekken, zakte er in het midden van het schooldomein een meisje in elkaar. Niemand bij ons op school heeft een goede opleiding van EHBO gehad, dus mijn instinct om haar te gaan helpen schoot meteen in actie. Zo duizelig als ik was wandelde ik naar haar toe en bood haar de eerste hulp toe (lang leve adrenaline). Ze hyperventileerde enorm, haar hartslag schoot als een pijl omhoog. Ik stuurde een leerkracht naar de deputy head, wie meteen een doorverwijzingsbrief naar het ziekenhuis opmaakte. Met 3 leerkrachten tilden we het meisje op en legde haar op de achterbank van mr. Tembo's auto. Met de 4 pinkers aan, al toeterend en in volle vaart reden we naar Kabwe General Hospital. Toen het meisje haar ademhaling ietswat gekalmeerd leek, vroeg ze om water. Gelukkig had ik mijn flesje bij, dat ik haar meteen aanbood. Eenmaal in het ziekenhuis droegen we haar rechtstreeks naar een onderzoekskamer. Ze had namelijk geen fut in haar lichaam, staan of recht zitten kon ze niet. Met een hartslag van 112/minuut en een lichaamstemperatuur van slechts 34,5°C, liet ik haar met veel zorgen achter. Een ziekenhuis hier valt in geen enkele manier te vergelijken met Belgische ziekenhuizen. Ik kon zelf nog amper op mijn benen staan (de adrenaline was ondertussen weer uitgewerkt), en de leerkrachten adviseerde mij om ook daar te blijven, maar ik betwijfel of er in zo een ziekenhuis iemand écht beter wordt. Ik heb me gewoon naar huis laten brengen. Ik hoop dat het meisje het ondertussen beter stelt...
1 Reactie
Frans Vanlook
22/2/2016 12:22:59
Maar meisje toch. Ik hoop dat jij en de leerlinge snel weer beter zijn.
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
Archieven
Mei 2016
|