Racisme is een fenomeen waar medemensen overal ter wereld zich (onbewust) al eens schuldig aan hebben gemaakt. Zeker met het toenemend aantal vluchtelingen in Europa en België, worden mensen als maar minder verdraagzaam. Verschillende religies, verschillende culturen, verschillende waarden en normen. Het is een kleine greep uit een reeks van onnoemelijk veel zaken welke kunnen leiden tot conflicten en onbegrip. De schrik voor het onbekende is iets wat mensen aanspoort om hun eigenheid te beschermen, en alles wat vreemd is af te weren. In een land waar de armoede groot is en de werkloosheidsgraad hoog, zoals Zambia, is het niet moeilijk om je in te beelden dat een blank persoon hier zeker wel eens te maken zal krijgen met racisme. Ik voel mij hier enorm thuis. De veiligheid en vriendelijkheid van de bevolking is een ware verademing ten opzichte van de Belgische mentaliteit. Maar zoals in elk land, zijn er hier ook enkelingen wie zich onderscheiden van deze geweldige bevolking door middel van racisme. Na bijna 3 maanden ken ik de lokale prijzen zeer goed. Ik weet hoeveel bussen en taxi's kosten, betaal niet meer te veel voor stofjes of kleren die ik wil laten maken, en dat heeft de lokale bevolking ook stilaan door. Toch heb ik hier al enkele momenten moeten slikken. Wanneer je een bus neemt, wat 40 Kwacha kost, is er één man wie de ticketjes verkoopt. Wanneer die man grofweg zegt 'White skin is 50.', dan sta je toch even met je mond vol tanden. Tijdens een wandeling naar het centrum enige tijd geleden was er een man wie riep 'Hey! Why are you here? Is there no work in your own country?!', onwetend dat ik slechts studente ben en hier helemaal geen geld verdien met mijn stage en vrijwilligerswerk. Oneerlijk, dat is het eerste gevoel wat in me op kwam. Deze mensen kennen mijn verhaal niet, mijn situatie niet, en de reden niet waarom ik hier ben. Toch word ik zonder pardon als rijke blanke aanzien. Is dit het gevoel wat vluchtelingen voelen wanneer ze in ons land toekomen, op zoek naar veiligheid? Is dit het gevoel wat allochtonen voelen wanneer ze naar ons land komen om een betere toekomst op te bouwen voor hun gezin? Ik kan mij niet inbeelden wat een wrok men moet voelen als men dag in dag uit met dit gevoel moet leven. Tijdens heel mijn verblijf zijn deze 2 situaties de enigste welke mij zijn bijgebleven als het op racisme aankomt. Het valt dus écht te verwaarlozen. In elk land is er wel een rotte appel, maar dat maakt nog niet dat het hele land geïnfecteerd is. Maar dat is denk ik stilaan wél het geval in België. Meer en meer worden allochtonen geconfronteerd met oneerlijkheden. Menig bekrompen mens heeft al eens een stelling zoals 'Ze komen hier onze jobs inpikken.' of 'Ze komen hier enkel om van onze sociale zekerheid te profiteren.' in de mond genomen. Terwijl geen van ons de verhalen van deze mensen kent, geen van ons weet welke jobs zij beoefenden of welke studies zij gevolgd hebben in hun thuisland. Men veroordeeld zonder verstand, en dat is dé meststof die de onverdraagzaamheid laat groeien als kool. Het spijtige van heel deze zaak in België is dat de politiek hier ook netjes op in speelt. Men zaait angst voor het onbekende, men wil de associatie 'vreemd = terrorisme' laten ontstaan, en wil de illusie van veiligheid creëren door middel van extreme gedachten en maatregelen. Helaas vergeet men één ding: als de Belgische bevolking toegeeft aan al hetgeen nu op til is, dan zal de onverdraagzaamheid alleen maar groeien. Het zal ons nog verder uit elkaar drijven, en ik schreef ooit al eens in een artikel dat een verdeelde bevolking geen bevolking is wie opkomt voor elkaar. 'Verdeel en heers', en de bevolking zal geen sterk front vormen om solidair te zijn en op te komen voor elkaar. En laat solidariteit nu net datgene zijn wat wij in tijdens als deze in België harder dan ooit nodig hebben.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Archieven
Mei 2016
|